يه روز آدم ميگه "من" مي دونم که ... . يه روز آدم ميگه "من" فکر مي کنم که ... . اين دو تا با هم خيلي فرق داره. اولي ادعاست و دومي اميد و توکل. اولي اعتماد به "نفس"ه و دومي اعتماد به خدا. اعتماد به "نفس" بده. نميشه به "نفس" اعتماد کرد. اما اعتماد به خدا خوبه. واجبه. اصلا اگه اعتماد به خدا نباشه که معنيش کفره. وقتي آدم ميگه "من فکر مي کنم" معنيش اينه که دستور خدا رو داره انجام ميده. اينکه خدا بار ها و بار هاي توي کاتالوگ زندگي دنيا(قرآن کريم) دستور داده به تفکر و تدبر و تعقل. يعني قبول داري حرف خدا رو که اگه فکر کني به نتايج مطلوب مي رسي. ممکنه اشتباه کني ولي ايمان داري که خدا اشتباه نمي کنه. چون خودش گفته که فکر کن و عمل کن. حالا درست يا غلط، نتيجه اش دست خداست و ايمان به خدا انسان رو از هر نتيجه اي راضي مي کنه.

"من" گفتن هميشه بد نيست. خدا توي قرآن هر جا مي خواد با ما صميمي بشه و مهربون از ضمير "من" استفاده مي کنه.

اما "من" گفتن ما آدما اگه منفصل از خدا در نظر گرفته بشه بده.

امام خميني يه جمله ي معروف خطاب به بني صدر داشتند که مي فرمودند: هي نگوييد "من" . "من" شيطان است

اما همون امام توي فيضيه فرمودند: " اي سران اسلام ، "من" اعلام خطر مي کنم" و توي بهشت زهرا روز 12 بهمن فرمودند : ""من" دولت تعيين ميکنم. "من" تو دهن اين دولت مي زنم" و چندين موارد مشابه.

ببخشيد طولاني شد. مطلبتون اونقدر قابل تامل و خوب بود که حيفم اومد با يه جمله ي " به منم سر بزنيد " و " ممنون از مطلب زيباتون " و ... ازش بگذرم

دعا بفرماييد

يا علي