سلام
يه شعري بود زمان بچگي ما (البته منظور اين نيست که الان بزرگ شديما! هنوز بچه ام. خيلي بچه) که از تلويزيون پخش مي شد. مي گفت:
اي خدا کاش که من يک کبوتر بودم/ روي اين گنبد زرد شاد مي آسودممي زدم بال و پري دور تا دور حرم/ از دلم پر مي زد ماتم قصه و غم
بعضي موقع ها فکر مي کنم ما ها با چه چيزايي بزرگ شديم و خاطراتمون چيه؟! و الان بچه ها با چه چيزايي بزرگ ميشن؟!!
هرچي به مغزم فشار ميارم که چه شعرايي الان داره براي بچه ها پخش ميشه ارزشي ترينش رو اون شعر "سلام آقا" که امير محمد مي خوند پيدا مي کنم. ديگه از خاله نرگس و خاله شادونه و تميز در قندون، قشنگه لب خندون مي گذريم.
بي خيال ...کار خودم رو درست انجام نمي دم. به عالم و آدم گير ميدم!!!
دعا بفرماييد
يا علي
